#क्रांतीगाथा भाग ७

#मा…भारत… मा…

भगत !!! पुत्तर !!!

१४ नंबर च्या त्या कैदखान्यात भगतसिंगांच्या कानावर आवाज पडला…

तसाच तो तेवीस वर्षाचा मुलगा धावत धावत गेट जवळ आला…

बाहेर डोक्यावर डुपट्टा कायम ठेवणारी भगतसिंग ची आई विद्यावती कौर उभी होती…

हातात रसगुल्ला चा भरलेला डबा होता..

भगत ला काय आवडतं काय नाही याची क्षणाक्षणाला खबर ठेवणारी भगतची आई भगतला बघताच रडायला लागली…

” कैसा है ?? “

अंगावर असलेल्या जखमा पाहून सुद्धा मनाला धीर देत तीचे ते ओठ पुटपुटले…

” ठिक हू !! आप कैसे हो ?? “

तेरे सिवा कैसी रह सकती हु पुत्तर ? सब कहते है… तैनु फासी होने वाली है….ये आखरी वक्त मिल रहे है हम ,पर भगत मैनु पता है रब तुझे मुझसे अभी अलग नही करेगा ,

मा !! भगत आपल्या आईच्या हाताला स्पर्श करून म्हणाला…

” इक गल दस्सो !! यहा कितने सारे बच्चे है जो ऐसेही दुर जाने वाले है….वो राजगुरू अबतक अपने घरवालो से नही मीला… !! पर पता है हरकोई एक बात जानता है…की नाही अपने मा से दुर होकर भी भारत मा के आचल मे हम महफुज है…..और तुम तो भगत की मा हो….तुम्हे तो सब अपना आदर्श मानते है….तो मा बस्स एक बात मानना मेरी लाश लेने आप मत आना…क्योकी आप आओगी तो रोओगी और मै नही चाहता की कोई ये कहे की भगत की मा रो रही है….

आपल्या लहानग्या पोराच्या तोंडुन हे शब्द ऐकून विद्यावती देवी ने आपले अश्रू पुसले….

#क्रांतीगाथा भाग ५

भगत सबको छोडके चला जायेगा तु… नही बेटा तु नही जायेगा…. इंकलाब जिंदाबाद इस आवाज मे तु हमेशा जिंदा रहेगा….

आणि भेटीचा वेळ संपला…. रडतच त्या पालटल्या एकदा डोळे भरून शेवटचचं भगत ला बघितलं… एक अश्रूचा थेंब भगतसिंग च्या डोळ्यातुन सुद्धा कोसळला..

तिकडे सुखदेव आपल्या घरच्यांच्या आठवणीत व्याकूळ झाला…

राजगुरूंच्या डोळ्यात अश्रू तरले…

गेली कित्येक वर्षे आपल्या घरच्यांना सोडून भारत मातेसाठी निघालेल्या राजगुरू ला सुद्धा आपल्या आईच्या कुशीत एकदा डोकं ठेवायचे होते…

#क्रांतीगाथा भाग ६

दगडाच्या त्या कैदखान्यात आईचं प्रेम पांघरूण कुठेही नव्हती…

भारत मातेच्या डोळ्यात सुद्धा अश्रू होते पण पारतंत्र्याच्या बेडीत बांधलेले हात आपल्या लेकरांच्या डोक्यावरुन कसे घुमवावे ??

तिकडे महाराष्ट्र च्या खेड (राजगुरूनगर ) मध्ये एक पदर अजूनही आपल्या लेकराची वाट बघत होता , पार्वती बाईचे डोळे कवाडाकडे लागलेले…..